Kinderen van de bergen.

Imelda Dönz en Lukas Kühlechner kennen de wegen en toppen in het dal als hun broekzak. En ze hebben op tochten geleerd dat het afdalen nergens zo makkelijk is als op de weg naar boven.

Lukas Kühlechner werd gewoon in de wieg gelegd voor de bergen. Vanuit zijn kinderkamer had hij een vrij uitzicht op de Zimba en de Drei Türme. Die wilde hij snel niet alleen vanuit het dal bekijken. Ook na talloze tochten over de hele wereld is de top van de Zimba tot nu toe haar favoriete plek gebleven. “Daar te staan is iets subliems, dat met niets anders vergelijkbaar is”, zegt de officiële berg- en skigids, die al vroeg van zijn hobby zijn beroep maakte.

Waarbij het het begrip “Leider” helemaal niet zo passend vindt. “Ik ben niet alleen diegene met kennis en voorop loopt. Ik wil graag de mensen weer leren zien. Aan hen overbrengen welke schat we hier hebben.” Montafon is voor hen een hartzaak. “Wanneer de gasten naar huis gaan, dan moeten ze hebben begrepen wat wij verstaan onder no nonsens, verbondenheid met de natuur en traditie”.

Imelda Dönz werd door de eerste hond “gedwongen” tot dagelijkse wandelingen in de frisse lucht. Uit de plicht groeide een echte passie. “Het landschap, de natuur, de verschillende stemmingen hebben me niet meer losgelaten.” Zo was het voor de inwoonster van St. Gallenkirch heel vanzelfsprekend de opleiding tot wandelgids te volgen. “Het is voor mij belangrijk mij kennis over Montafon en mijn liefde voor het dal aan anderen door te geven.”

Op de berg, daarvan zijn beide diep overtuigd, gebeurt iets met de mensen”. Juist in onze snelle wereld is het belangrijk de tijd te nemen en van de natuur te genieten. “Geen programma afdraaien, niks afrafelen. Gewoon loslaten en relaxen. Dat gaat nergens zo goed als op de berg”, zegt Imelda. Lucas beaamt dat: “Bij het klimmen en bij bergtochten kom je heel dicht bij de mensen. Er ontstaat een zeer persoonlijke band met de gasten. Grenzen vallen weg”, herinnert hij zich aan vele “andere, diepgaande gesprekken. De mensen komen los en schenken je vertrouwen.” Oppervlakkigheid werd door eerlijkheid vervangen “wat vandaag de dag voor velen een heel bijzondere ervaring is.”

De fascinatie voor de bergen heeft Lukas Kühlechner ook ver buiten Montafon aangetroffen. Hij was veel op pad in het buitenland, maar het mooiste is het nog steeds in Montafon. “Wij hebben geen betere bergen dan anderen. Maar we passen er wel goed op“, en is er blij mee dat er “geen onnodige commercialisering in het dal is“. 

Daarom is hij “gewoon tevreden en dankbaar, dat ik leef en mag doen wat ik het liefste doe“. Dat hij daarmee ook weg is van de drukte en daar nog het meest blij mee is, geeft hij graag toe. Het liefst gaan ze al vroeg naar boven. “De zonsopkomst op de berg te beleven is onbeschrijflijk.”

De hang naar de natuur is ook zichtbaar in zijn rol als vader („Ik hoe ervan mijn twee kinderen te zien opgroeien“) overigens niet alleen bij klim- en skitochten. “Ik werk graag met hout en renoveer nu deel voor deel het oude huis waar wij in Bartholomäberg in wonen.”

Ook bij Imelda Dönz blijft het authentieke niet tot wandelen beperkt. Als haar persoonlijk favoriete plek noemt ze “onze Maisäß (hut op de berg) in Silbertal”. Geheel zonder stroom kan de viervoudige “Ahna* met met lichaam en ziel“ daar haar accu's opladen en tijdens het Schwemmla (paddenstoelen verzamelen) en Beerla (bessen verzamelen) de moed vinden die mensen in de Montafoner bergen overal begeleid.