Interview met een enthousiasteling

Was het moeilijk als freelance kunstenaar in Montafon voet aan de grond te krijgen?
Ja, waarbij ik niet mag klagen, want ik heb na de studie in Wenen er heel bewust voor gekozen, naar huis terug te keren. Veel van mijn studiegenoten zijn in Wenen gebleven; de smeltkroes van de kunst in Oostenrijk. Hier in Montafon was het een lange weg, voordat ik de aandacht kreeg voor mijn kunst. Ik kan er nog niet van leven, hoewel in vooral in het begin mijn foto's echt goed verkocht heb en door mijn aquarel-strip in heel Montafon bekend ben geworden. Ik was ook de enige beeldend kunstenaar van mijn generatie in het dal – een exoot om zo maar eens te zeggen. Het was al gauw bon ton om als Montafoner een “Haas“ te hebben – dat is nog steeds zo, of wens in elk geval dat dat zo is. 

U was ook oprichter en projectleider van Silvretta op de Silvretta-Bielerhöhe. Hoe kwam u op het idee?
Door mijn vader, die bij de Illwerken in dienst was, had ik een zekere nauwe band met het bedrijf. In 1997 werd ik gevraagd, of ik niet een kunstevent wilde organiseren, waarna ik het concept van de Alpine Kunst- Biennale ontwikkelde. Zo konden we in 1998 het eerste SilvrettAtelier op de Silvretta-Bielerhöhe starten. In 2016 vond deze voor het eerst op de Versettla plaats en heet nu Silvretta Montafon.

In uw atelier zijn opvallend veel afbeeldingen van bergen en gletsjers. Waar komt u fascinatie daarvoor vandaan?
Dat is begonnen in de tachtiger jaren met twee studiereizen naar IJsland, waar de gletsjerwereld mij fascineerde. In de negentiger jaren ben ik mij in Nieuw Zeeland de achteruitgang van de gletsjers bewust geworden. Daar zijn er markeringen die aangeven tot waar de gletsjer vroeger kwam. Het is schrikwekkend hoe snel het ijs zich door de klimaatverandering heeft teruggetrokken. Sindsdien laten de gletsjers mij niet meer los. Behalve veel lokale gletsjers heb ik op bijna de hele wereld, zelfs in Groenland en Pakistan, gletsjers geschilderd. Het zijn voor mij fascinerende levende wezens, welke door de klimaatopwarming niet langer in balans zijn.

Natuur en vooruitgang. Is dat voor u een tegenstelling?
Nee voor mij vullen die beide elkaar aan. Mijn kunst is altijd een momentopname. Ik reageer schilderachtig er op, wat er zich nu afspeelt. Ik heb bijvoorbeeld enige tijd geleden scènes met sneeuwkanonnen geschilderd. Vroeger waren ze nog helder rood. Men was trots op de technische vooruitgang. Tegenwoordig zijn sneeuwkanonnen metaalkleurig of wit – zodat ze niet opvallen, alsof men er zich voor schaamt. Ik wil met mijn schilderijen niet de ingrepen in de natuur aan de kaak stellen, maar me kritisch daarmee bezig houden en ook de esthetiek daar achter tonen.